Nasze Spektakle
Małe zbrodnie małżeńskie
Premiera: 26 maja na Scenie Monopolis w Łodzi
Reżyseria: Karol Wróblewski
Autor: Éric-Emmanuel Schmitt
"Małe zbrodnie małżeńskie” to sztuka Erica-Emmanuela Schmitta z elementami komedii, kryminału i powieści miłosnej. Pełna zaskakujących zwrotów akcji, wspaniałego, błyskotliwego dialogu opowieść o ludziach w drodze, gdzie drogą jest ich wspólne życie, na którą zdecydowali się wejść razem kilkanaście lat temu. Co zostało z pierwszych fascynacji, uniesień, pożądania, miłości i zakochania? Jak dalece zmieniły się obrazy nas samych, żyjących ze sobą, czy może już obok siebie? Co zostało z zaufania?
Wraz z aktorami Beatą Kawką i Mirosławem Zbrojewiczem reżyser Karol Wróblewski zabiera widzów w drogę poznania samych siebie. Często coś, co wydaje się banałem
w rzeczywistości jest poważnym problemem i tylko humor, śmiech, czasem łzy, taniec, śpiew, wspomnienia czy zwykła rozmowa mogą uratować związek dwojga kochających się ludzi. Nie ma prostych odpowiedzi, są jedynie trudne pytania.
Spektakl obecnie zobaczyć można w repertuarze Sceny Relax w Warszawie.
Reżyseria: Karol Jerzy Wróblewski
Kostiumy: Monika Palikot / CapricornArtHouse
Światło: Ewa Garniec
Opracowanie muzyczne: Grzegorz Jurga (Printempo)
Choreografia: Arkadiusz Borzdyński
Projekcje: Katarzyna Irmina Stępniak
OBSADA:
Lisa – Beata Kawka
Gilles – Mirosław Zbrojewicz
Projekt Laramie
Premiera: 20 września 2019 w Teatrze Dramatycznym w Warszawie
Reżyseria: Michał Gieleta
Autor: Moises Kaufman
Uznany przez New York Times za jedną z 25 najważniejszych sztuk ostatnich dekad, Projekt Laramie należy do gatunku teatru faktu. Wszystkie słowa wypowiedziane w sztuce padły rzeczywiście z ust mieszkańców prowincjonalnego miasteczka Laramie w stanie Wyoming, a zarejestrowane zostały przez członków nowojorskiej grupy teatralnej Tectonic Theater Project pod przewodnictwem Moisésa Kaufmana. Kanwą tekstu jest morderstwo 21-letniego studenta Uniwersytetu Wyoming, torturowanego i przywiązanego przed śmiercią na bezludziu do płotu, gdzie odnaleziony został dopiero osiemnaście godzin później, zmarłego po kilku dniach walki o jego życie. Członkowie grupy teatralnej Kaufmana pojawili się wnet w Laramie zapisując słowo po słowie i dokumentując krok po kroku, przebieg śledztwa jak i nastawienie tej małej społeczności wobec śmierci Matthew Shepharda.
W przedstawieniu, szóstka aktorów odgrywa ponad 60 postaci, odzwierciedlając znaczące w wielu krajach postawy władz uczelni, studentów, lokalnego kleru i przedstawicieli mediów, policjantów niższej rangi, matek kolegów szkolnych Matthew, pań sąsiadek i straumatyzowanej rodziny ofiary. Poprzez swój naturalizm, minimalizm, bezpośredniość i brak literackiego szlifu, Projekt Laramie uderza właśnie tam, gdzie powinien: w sumienie, w emocje, w myśli i… w serce… Matthew Sheparda fizycznie na scenie nie ma. Jest jego historia i emocje, związane z historią geja, funkcjonującego w małej, zamkniętej społeczności. Historia, o której po spektaklu nie można przestać myśleć.
Powstala w 2000 roku sztuka, w samej tylko ostatniej tylko dekadzie miała 2000 wstawień w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Wpływ sztuki na wyobraźnię widzów każdej grupy wiekowej i każdej klasy społecznej jest dowodem na siłę teatru zaangażowanego społecznie i wychodzącego poza ramy wysokiej sztuki granej wyłącznie dla wąskiej, wielkomiejskiej publiczności.
Reżyseria: Michael Gieleta
Światło: Ewa Garniec
Rekwizyty: Anotniusz Dietzius
Choreografia: Alisa Makarenko
Projekcje: Katarzyna Irmina Stępniak
Efekty dźwiękowe: Zdzisław Zieliński
OBSADA:
Beata Kawka/Katarzyna Krzanowska
Daria Widawska/Agnieszka Matysiak
Jacek Kopczyński/Sławomir Pacek/Jakub Kamieński
Karol Wróblewski
Monika Obara
Zuzanna Bernat/Anna Mrozowska
Daniel Mosior/Damian Kulec
Filip Milczarski/Michał Wolny
Jordan
Premiera: 27 czerwca na Scenie Monopolis w Łodzi
Reżyseria: Dorota Landowska
Autor: Anna Reynolds i Moira Buffini
„Jordan” to relacja współwięźniarki spisana przez dramaturżkę Annę Reynolds podczas odsiadywania wyroku oraz Mojrę Buffini, która jako pierwsza zagrała rolę Shi Jones. To spowiedź zabójczyni, młodej bezbronnej dziewczyny, bezbronnej wobec własnych wspomnień. Można powiedzieć, że to opowieść o dobru i o złu, o miłości i jej braku oraz o fatalnych konsekwencjach niedojrzałych wyborów. Sztuka ta do dziś inspiruje młode aktorki i reżyserki na całym świecie, choć prapremiera odbyła się w Londynie w 1994 roku. „Moja premiera Jordan odbyła się 2 lata później, 9 marca 1996 roku w Teatrze Powszechnym w Warszawie, w reżyserii Agnieszki Glińskiej. Grałam ten spektakl przez 15 lat zawsze w pełnej przy pełnej widowni, dostałam za tę rolę wiele nagród i jeżdżąc z monodramem po całym świecie spotkało mnie naprawdę wiele dobra. Nigdy nie zwątpiłam w siłę tego tekstu, jego moc interwencyjną, dlatego właśnie powstał pomysł żeby tę rolę przekazać. Kiedy pierwszy raz zobaczyłam Zuzannę w przedstawieniu „Jaskółeczka” w teatrze w Lesznie pomyślałam że to ona powinna przejąć pałeczkę w sztafecie pokoleń i zagrać Shirley Jones. Wtedy jeszcze nie znałyśmy się. Potem sprawy potoczyły się szybko. Widocznie tak miało być…” (reż.Dorota Landowska)
„Shirley Jones była realną osobą. I to jest dla mnie najważniejsze. Mam nadzieję, że tym spektaklem przedłużę pamięć o niej i razem z Dorotą będziemy w stanie pokazać młodym ludziom w moim wieku inną drogę, inną przestrzeń. Chcemy tą historią powiedzieć, że nie należy pochopnie oceniać innych, ale również, że zawsze warto być blisko drugiego człowieka i wyciągać do niego rękę, nawet kiedy pozornie jej nie potrzebuje.” (Zuzanna Bernat)
W roli głównej – Zuzanna Bernat
Reżyseria – Dorota Landowska
Video, zdjęcia, światło – Oskar Czyż
Jaskółeczka
Premiera: Wkrótce
Reżyseria: Karol Jerzy Wróblewski
Autor: Tadeusz Słobodzianek
Prosta historia, miłości Kota do Jaskółeczki. Dwa odległe od siebie światy, Kot-drapieżnik i Jaskółeczka - jego potencjalna ofiara, których połączyła miłość. Dwie wersje tej samej historii. Opowiadane z jakże różnych perspektyw. Pierwsza to opowieść Ojca, pragnącego uchronić córkę Jutrzenkę przed miłością, tą pierwszą, szaloną-cudowną, ale jego zdaniem niestabilną i kapryśną. Druga to opowieść w obronie miłości, ze wszystkimi jej kolorami, reprezentowaną przez Wiatr, który pragnie w imię uczucia zaopiekować się swoją ukochaną. Walka o miłość burzy skostniały porządek świata i stawia pytania: czy świat bez miłości może istnieć i czy miłość może zmienić świat?
Akcja rozgrywa się gdzieś w ogrodzie, przy drzewie, w obecności Papugi, Sowy, Słowika, Gołębia, Krowy i Węża. A może, gdzieś w kamienicy, między zwykłymi sąsiadami, z ich przywarami, uprzedzeniami, pragnieniami i zawodami. Spektakl uczy tolerancji, empatii, wrażliwości na drugiego, innego, często obcego. Ukazuje jak wielką moc ma miłość, która łączy ludzi bez względu na wiek, rasę, pochodzenie, czy status społeczny.
Prosta historia, o nieprostych sprawach, dla dzieci i młodzieży, od 7 do 107 lat, brawurowo zagrana przez wspaniałych aktorów.
Reżyseria i scenografia: Karol Jerzy Wróblewski
Kostiumy: Monika Palikot
Światło: Ewa Garniec
Projekcje: Ewa Łuczak/Katarzyna Irmina Stępniak
Choreografia: Alisa Makarenko
Rekwizyty: Mikołaj Sikorski
OBSADA:
Jutrzenka/Jaskółeczka – Zuzanna Bernat
Czas/Ojciec – Mariusz Saniternik
Wiatr/Kot – Daniel Mosior
Matka – Agnieszka Matysiak
Wąż/Gołębica – Katarzyna Głogowska
Gołąb – Karol Nowiński
Słowik – Adrian Rux
Papuga – Filip Milczarski
Sowa – Julia Szewczyk
Krowa – Joanna Żóraw
SubUrbia
Premiera: Wkrótce
Autor: Eric Bogosian
Sztuka Erica Bogosiana opowiada o jednej nocy z życia grupy dwudziestolatków mieszkających na przedmieściach New Jersey i ich spotkaniu z dawnym kolegą z liceum, a obecnie gwiazdą muzyki pop. Wizyta przyjaciela staje się dla nich impulsem do refleksji nad własnym życiem. Choć niektórzy widzą w spokojnym, podmiejskim bytowaniu ideał komfortu, inni duszą się w takim świecie i w trakcie nocnego szwendania, mocno zakrapianego alkoholem zaczynają dostrzegać bezcelowość swojej egzystencji. Akcja sztuki rozgrywa się w trakcie jednej nocy i następującego po niej poranka.
„SubUrbia” została po raz pierwszy zaprezentowana na Broadwayu 27 kwietnia 1994 roku i została oceniona w nowojorskiej prasie jako jedna z najlepszych sztuk sezonu. W 1996 roku doczekała się filmowej adaptacji w reżyserii Richarda Linklatera. To kapitalny obraz młodzieży marnującej czas z powodu braku motywacji i pewności siebie, a której jedynymi zmartwieniami są seks, narkotyki i rock’an’roll. Ważnym aspektem spektaklu jest podniesienie problemu rasizmu i mowy nienawiści. Opowieść o nonkonformistycznych amerykańskich nastolatkach zderzonych z postawą pracowitych pakistańskich emigrantów, którzy osiągają sukces, jest niezwykle ciekawa, ale też wielce pouczająca.
Ten spektakl młodzi aktorzy dedykują młodym.